Carlo A. Martigli

WYBÓR ZYGMUNTA

Wbrew temu co sugeruje okładka i opis reklamowy ,,Wybór Zygmunta" nie jest kryminałem. Owszem na terenie Watykanu dochodzi do tragicznej śmierci dwóch młodych ludzi i doktor Freud przybywa z Wiednia, aby na prośbę papieża Leona XIII próbować dociec, kto za tym wypadkiem stoi, jednak nie to jest głównym motorem fabularnym powieści Carlo Martigliego. A co nim jest? Kardynalskie intrygi na progu spodziewanego konklawe? Erotyczne fantazje Zygmunta Freuda? A może opowieść o ludzkich słabościach, grzeszkach i pysze, którą daje poczucie władzy lub wiedzy zdolnej zdominować innych ludzi?
Pomijam fakt zbyt wykombinowanej przez autora koncepcji powołania przez zwierzchnika Kościoła Katolickiego żydowskiego ateistę, członka masonerii na eksperta mającego zbadać psychikę i podświadomość potencjalnych kandydatów na tron piotrowy. Na dodatek Freud ma możliwość podsłuchiwania kardynałów podczas konklawe. Fantastyka rodem z prozy Dana Browna.
Bohater powieści przybywa do Watykanu, ustawia swoją słynną kozetkę i od razu przystępuje do powierzonej mu misji próbując poddać psychoanalizie sny trzech wpływowych kardynałów. I tu niestety powieść grzęźnie fabularnie, gdyż czytelnik nie wie dokładnie do czego austriacki lekarz psychiatra zmierza. Z jego analizy nic nie wynika i wyniknąć nie zdoła. Więcej dowiadujemy się o rodzajach cygar i gatunkach tytoniu niż o postępach w śledztwie. Freuda zaczyna męczyć seksualna abstynencja, więc próbuje dać jej upust na różne sposoby. Dopiero zakończenie książki przynosi nieco ożywienia i ukazuje w pełni o czym naprawdę była ta powieść. Podoba mi się przewrotny koncept ukazujący machinacje w jakie został wplątany nieświadomie główny bohater. Początkowo zadufany w swoją genialność i nieomylność Zygmunt Freud ma wrażenie, że to on jest panem sytuacji. Dopiero po wyjeździe z Rzymu dociera do niego jak bardzo został zmanipulowany i wykorzystany przez mistrzów politycznych rozgrywek. Ten plus powieści przysłania wszystkie jej niedoskonałości. Warto przemęczyć się i doczytać do końca.

 Jo Nesbo

NÓŻ

Po prostu Jo Nesbo! I to już by mogło wystarczyć za rekomendację kolejnej powieści kryminalnej o przygodach komisarza Harrego Hole z policji w Oslo. A jednak ,,Nóż", dla zagorzałych fanów norweskiego kryminału wydaje się jakby ciut mniej przyprawiający o dreszcze emocji. Może dlatego, że tym razem zamiast w świat przerażających morderców czytelnik musi zanurzyć się w mroczne zakamarki przesiąkniętej alkoholizmem duszy samego Hola.
Komisarz boleśnie przeżywa rozstanie ze swoją żoną - Rakel. Być może chciałby do niej wrócić, ale ona niestety zostaje zamordowana w swoim domu. Ktoś wbił jej nóż. Podejrzanych jest kilka osób, ale poszlaki dotyczące tej zbrodni coraz bardziej zacieśniają się wokół samego Harrego Hole. A on nie pamięta co robił w noc zabójstwa. Był pijany do nieprzytomności.
Jo Nesbo tak, jak w poprzednich częściach wodzi czytelnika mnożąc kolejne wątki i zapuszczając coraz więcej wątpliwości. Wszystko po to, by w finale zaskoczyć i puścić szelmowskie oczko: ,,tego się nie spodziewaliście". Wspaniałe, jak zwykle genialne... tylko trochę już schematyczne i trochę jakby zbyt wydumane, a nawet wyciśnięte na siłę. Na szczęście tylko trochę...

 

Jakub Ćwiek

TOPIEL

Powódź ma to do siebie, że pojawia się stopniowo. Obserwuje się narastanie wody w rzece, która w końcu wylewa i niszczy wszystko co spotka po drodze. Po fali powodziowej wraca życie, ale pewnych rzeczy nie da się już odtworzyć. O tym właśnie jest powieść Jakuba Ćwieka ,,Topiel". 

Na kanwie autentycznych wydarzeń z lipca 1997 roku śledzimy losy czterech nastolatków: Józka, Kacpra, Darka i Grześka, którzy spędzają wakacje w Guchołazach. Nie są to typy ugrzecznionych chłopców z tzw. dobrych rodzin. Ich wybuchowe charaktery, łobuzerskie popisy i kombinatorstwo, jak narastająca fala prowadzić musi do jakieś tragedii. Od początku książki wiemy, że opowieść zakończy się tragiczną śmiercią jednego z nich. Tylko którego i z jakiego powodu? To właśnie dramatyczne spoiwo trzyma czytelnika w nieustannym napięciu aż do finałowego rozwiązania.

Dużo w tej książce wspominkowych historii z dzieciństwa samego autora. Myślę, że dla niego to bardzo ważne fabularne odniesienie, dla czytelnika, który szuka wartkiej akcji - już niekoniecznie. Pewne sprawy, zwłaszcza te kryminalne wydają się trochę zbyt naciągnięte i wydumane. Sam finał też jakoś zbyt powierzchownie podany nie daje odpowiedzi na nurtujące pytanie: i co dalej? 

Pomimo tych drobnych ułomności warsztatowych warto po książkę sięgnąć, zwłaszcza tym, którzy pamiętają, albo kojarzą z opowieści słynną powódź tysiąclecia z 1997 roku.